Alfabet

Alfabet powstał w 1928 roku. Wcześniej posługiwano się alfabetem arabskim.

Duża litera	Mała litera	Polski odpowiednik
A	a	a
B	b	b
C	c	dż
Ç	ç	cz
D	d	d
E	e	e
F	f	f
G	g	g
Ğ	ğ	nieme
H	h	h
I	ı	y
İ	i	i
J	j	z
K	k	k
L	l	l
M	m	m
N	n	n
O	o	o
Ö	ö	niemieckie ö
P	p	p
R	r	r
S	s	s
Ş	ş	sz
T	t	t
U	u	u
Ü	ü	niemieckie ü
V	v	w
Y	y	j
Z	z	z

Akcent w języku tureckim z reguły pada na ostatnią sylabę, co stanowi sporą trudność dla mnie, bo w języku polskim akcent pada z reguły na drugą od końca sylabę. Poza tym trzeba przewidzieć ile sylab będzie miał wyraz, żeby poczekać z akcentem na ostatnią. A ja póki co składam końcówkę za końcówką i końca nie widać.

Np. bilmiyorum – nie wiem
bil – temat
mi – zaprzeczenie
yor – końcówka czasu teraźniejszego
um – końcówka osobowa dla 1.os l.p.

Czasem gdzieś znajduję daszek ^ nad samogłoskami a, u, i (â, û, î), a to oznacza zmiękczenie wymowy poprzedzającej spółgłoski, np. kâr [kiar]; w niewielkiej ilości przykładów oznacza długą samogłoskę. I z tego co zauważyłam pojawia się głównie w wyrazach pochodzenia arabskiego.

Wszystkie litery mają swój jeden dźwięk, co znaczy, że czytam to co piszę, nie tak jak w angielskim czy francuskim.

Znak apostrofu ' wskazuje granicę między nazwą własną, a sufiksem, który jest do niej dołączony.
Np. Polonya'da – w Polsce